O Djuricic, ο Aitor και το νέο #10 του Παναθηναϊκού

Στον 31χρονο Djuricic ο Παναθηναϊκός βρίσκει έναν δεξιοπόδαρο μεσοεπιθετικό που -ειδικά μετά- τον τραυματισμό του το 20/21 δημιουργεί πιο επικίνδυνες καταστάσεις από τα αριστερά, από έξω προς τα μέσα.

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ DJURICIC

Αν έπρεπε να περιγράψω τον Djuricic με μία φράση θα ήταν final third connector. Βασίζεται αρκετά στην επιτάχυνσή του μεταξύ των γραμμών με τη μπάλα στα πόδια και ψάχνει συχνά τον παίκτη στο πλάτος του γηπέδου ή μια άμεση κάθετη. Μετά τον τραυματισμό δεν είναι ίδιος παίκτης, καθώς η ταχύτητά του είναι ένα κλικ κάτω και η σχετικά αργή λήψη αποφάσεών του, δεν τον έχει βοηθήσει να κρατήσει το ίδιο επίπεδο δημιουργικότητας. Στα μειονεκτήματά του προστίθεται η αδυναμία να αντισταθεί στην πίεση και τη σωματική επαφή, όπως και η περιορισμένη ικανότητα να αλλάξει πλευρά στα χαμηλώματά του (θέμα vision περισσότερο, παρά εύρους πάσας).

Κανένας προπονητής, όμως, δε στέκεται στα αρνητικά, ενός παίκτη, αλλά κοιτάει να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό. Ο Djuricic έχει να προσφέρει στον Παναθηναϊκό μεγαλύτερη συνέπεια στις τοποθετήσεις του μεταξύ των γραμμών, εργατικότητα παρότι υστερεί σε αθλητικότητα και περισσότερο κάθετο παιχνίδι σε συνθήκες χαμηλής πίεσης. Στην αρκετά pattern-based επίθεση της Sassuolo όπου οι συνθήκες επίθεσης ήταν αρκετά επαναλαμβανόμενες με σταθερές τοποθετήσεις παικτών στο πλάτος του γηπέδου, μπορούσε να έρθει κεντρικά μετά από κουβάλημα και να βρει την τελική πάσα, καθώς οι σταθερές συνθήκες μείωναν αρκετά το decision-making fuss.

Σε χαμηλότερα μέτρα, κοιτάει πολύ περισσότερο να ψάξει την κίνηση του μπακ της πλευράς του. Αυτό ήταν ακόμα πιο έντονο τη φετινή σεζόν, αφενός μεν λόγω του τρόπου παιχνιδιού της Sampdoria, αφετέρου δε και λόγω της αδυναμίας του να απελευθερωθεί από έντονη πίεση στην πλάτη του και να γυρίσει προς τον άξονα.

Η δημιουργία σταθερών, επαναλαμβανόμενων συνθηκών επίθεσης(που δημιουργεί ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς στα παιχνίδια που έχει το πάνω χέρι) μπορεί να πάρει το καλύτερο από το παιχνίδι του Djuricic. Πρόκειται για παίκτη που είναι συνεπής στο τακτικό πλάνο και έχει την τεχνική ικανότητα να το ανεβάσει επίπεδο. Ταυτόχρονα, όμως, δεν έχει και την προσαρμοστικότητα/αντίληψη του παιχνιδιού για να βρει ο ίδιος δημιουργικές λύσεις σε συνθήκες υψηλής πίεσης. Η πτώση στην αθλητικότητά του (που μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να αποφύγει συχνές απώλειες κατοχής) έχει ενισχύσει αυτό το πρόβλημα.

Όταν η ομάδα του διατηρεί την πίεσή της κοντά στα τελευταία μέτρα, έχει την ικανότητα να κινηθεί στο σωστό χώρο στην περιοχή του αντιπάλου. Μπορεί να βρει 3–6 γκολ το χρόνο από τέτοιες καταστάσεις. Μπορεί να δημιουργήσει και τελικές για τον εαυτό του μετά από κουβάλημα μπάλας, αλλά ο όγκος των προσπαθειών που δημιουργεί δε συνδυάζεται με αντίστοιχο επίπεδο αποτελεσματικότητας. Συνολικά το παιχνίδι του χωρίς τη μπάλα με κινήσεις στο χώρο, εκτός περιοχής, είναι περιορισμένο, αφού όταν δεν πρόκειται να εκτελέσει ο ίδιος σπάνια δημιουργεί χώρο με την κίνησή του για τους συμπαίκτες του.

Ο ΚΟΡΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΣΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Όποιος είναι εξοικειωμένος με την οργάνωση του Παναθηναϊκό σε φάση κατοχής τον τελευταίο ~1μιση χρόνο (αν δεν είναι, εδώ είναι το link με τη σχετική ανάλυση), καταλαβαίνει ότι το skillset (και το πρόσφατο παρελθόν) του Σέρβου, ταιριάζει περισσότερο στα ζητούμενα του -τύποις- αριστερού εξτρέμ στο σύστημα του Παναθηναϊκού. Ενός παίκτη που θα συγκλίνει μεταξύ των γραμμών στα αριστερά στο 3–2–5 ή πιο κεντρικά με μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στο 3-D-3 που είδαμε και σε μερικά παιχνίδια.

Η παραμονή του Magnusson και ακόμα περισσότερο η απόκτηση του Mladenovic για το αριστερό άκρο της άμυνας, ενός παίκτη που είναι πολύ περισσότερο wingback, παρά fullback, μας υποδεικνύει ότι δε θα υπάρξει πολύ μεγάλη μεταβολή στις δυναμικές ανάπτυξης των πράσινων. Στον τρόπο που λειτουργεί μέχρι σήμερα ο Παναθηναϊκός ο “αριστερός εξτρέμ” είναι αυτός που έχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στην κυκλοφορία της μπάλας και όχι το #10.

Η μεταγραφή του Djuricic (και όχι του Lingr) δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, καθώς, έρχεται με συμβόλαιο βασικού στη θέση του Aitor, παίκτη που πρωταγωνίστησε στο αήττητο ξεκίνημα του Παναθηναϊκού το 2022/23 από τα αριστερά. Το κενό του ρόλου του “Gacinovic 2021/22” δεν καλύπτεται από τον Σέρβο καθώς και ο Bernard που αποκτήθηκε για να κινηθεί σε αυτούς τους χώρους, μεταφέρθηκε στα αριστερά στα πιο κρίσιμα παιχνίδια της σεζόν.

Με τα σημερινά δεδομένα οι πράσινοι έχουν 4* παίκτες που -θεωρητικά- νιώθουν πιο άνετα στο ρόλο του αριστερού “εξτρέμ” (Aitor, Djuricic, Bernard, Verbic και αστερίσκος ο Kleinheisler που ίσως πάει περισσότερο για #8 με το υπάρχον υλικό) και τον Cerin που κάλυψε για μεγάλο διάστημα της σεζόν το ρόλο του “#10”.

Η ΛΥΣΗ AITOR ΓΙΑ ΤΟ #10

Με δεδομένο τον κορεσμό (ποσοτικό και μισθολογικό) στα αριστερά της πράσινης επίθεσης (ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξουν αποχωρήσεις στη συνέχεια), μεταξύ των διαθέσιμων παικτών ο Ισπανός φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο στα χαρακτηριστικά που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός στο #10.

Αυτός είναι και ο πραγματικός σκοπός που γράφεται αυτή η ανάλυση κι ας πήρε σχεδόν 1000 λέξεις για να μπει το απαραίτητο context στην κατάσταση που έχει να αντιμετωπίσει ο Γιοβάνοβιτς.

Ο Aitor μπορεί να απογειώσει το παιχνίδι του με την μετατόπισή του στα δεξιά, σαν #10. Μπορεί να ακούγεται υπερβολή για έναν παίκτη που ήταν το πρόσωπο του αήττητου ξεκινήματος του Παναθηναϊκού στο περσινό πρωτάθλημα, αλλά μια δεύτερη ματιά στα νούμερα του Aitor και στις πτυχές του παιχνιδιού του που είχε αναδείξει (κυρίως) στην Twente πριν τη μεταγραφή του στους πράσινους, δείχνει ότι δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

ΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο AITOR ΣΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Στην απόδοση του Ισπανού, στα λιγότερο από 700’ της περσινής σεζόν, ξεχωρίζει η συνεισφορά του στην τελική εκτέλεση, με πατήματα στην περιοχή. Τα δημιουργικά του νούμερα ήταν αρκετά χαμηλά (33ος σε Expected Assists σε κανονική ροή σε σύγκριση με 50 παίκτες στη θέση του), πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον παίκτη με τις περισσότερες ενέργειες με τη μπάλα (57.2) μεταξύ των μεσοεπιθετικών του Παναθηναϊκού.

Αυτό συμβαίνει, όχι επειδή η δημιουργική ικανότητα του Ισπανού είναι περιορισμένη, αλλά επειδή οι γωνίες της αριστερής πτέρυγας δεν τον βολεύουν ούτε στην τελική πάσα, ούτε στη ντρίμπλα (43ος, με 0.85 επιτυχημένες ντρίμπλες ανά 90’). Οι περισσότερες πάσες του στην περιοχή ήταν σέντρες ή χαμηλές πάσες από τα άκρα (βλ. το γράφημα παρακάτω με τις πιο επικίνδυνες πάσες και κουβαλήματα μπάλας του Ισπανού επί Γιοβάνοβιτς), έχοντας περιορισμένη ικανότητα να συνδεθεί με συμπαίκτες κεντρικά, κουβαλώντας διαγώνια προς τον άξονα, με το (“αδύναμο”) δεξί πόδι.

Τα χτυπήματά του με το αριστερό είναι καλά, αλλά από τα αριστερά σαν δημιουργός προσφέρει έναν μονότονο, προβλέψιμο τρόπο δημιουργίας, ο οποίος έτσι κι αλλιώς με την απόκτηση του Mladenovic στο αριστερό άκρο της άμυνας μεγιστοποιείται. Ταυτόχρονα, με την ντρίμπλα του να βασίζεται σημαντικά στην κλειστή επαφή με το αριστερό πόδι, αλλά όχι τόσο στην έκρηξη και στον χώρο, σπάνια προσπερνάει τον αντίπαλο από την εξωτερική στις έτσι κι αλλιώς λίγες φορές (ποιοτικά) που θα υποδεχθεί κοντά στην πλάγια γραμμή.

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ AITOR ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΗΣ TWENTE (ΚΑΙ ΓΙΑ 60’ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟ)

Η ιδέα για τη χρήση του Aitor στο #10 δεν είναι ουρανοκατέβατη, είναι κάτι που έχουμε δει έστω και για 60’ και αν δεν είχε χάσει τη συνέχεια της σεζόν, μπορεί και για περισσότερο. Σε αυτά τα 60’ των είδαμε να εναλλάσει αποτελεσματικά θέσεις με τον Palacios και να συνδυάζεται προτού ψάξει πάσες στην πλάτη της άμυνας, να κουβαλάει διαγώνια απο τα έξω προς τα μέσα (με το δυνατό αριστερό του πόδι) και να αλλάζει σημείο αναφοράς στην επίθεση, αλλά και σε ένα συνολικό πλαίσιο να έχει και σωστές τοποθετήσεις και αίσθηση του χώρου μεταξύ των γραμμών: ξέρει πότε να ανεβάσει τον ρυθμό και να γυρίσει με πρόσωπο και πότε να δώσει πάσα προς τα πίσω για να κάνει reset στην επίθεση.

ΓΩΝΙΕΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ

Όπως προανέφερα και θα εξηγήσω αναλυτικότερα, ο τρόπος που υποδέχεται τη μπάλα ο Aitor περιορίζει τις γωνίες στις οποίες μπορεί να παίξει. Ως πρώην δεξιός εξτρέμ και άνετος στο χώρο μεταξύ των γραμμών, συνηθίζει να τοποθετεί το σώμα του με τέτοιο τρόπο ώστε να κολλάει τη μπάλα πρώτα με το πίσω πόδι (δεξί) για να γυρίσει και να κουβαλήσει με το αριστερό.

Από τα αριστερά αυτό τις περισσότερες φορές τον οδηγεί στα άκρα. Κι αν αποφασίσει να γυρίσει προς τον άξονα, χρειάζεται αρκετές επαφές και άρα δίνει χρόνο στην άμυνα να τον κλείσει. Από τα δεξιά, στο μεσοδιάστημα, με τον ίδιο τρόπο υποδοχής, έχει τη δυνατότητα να συνδεθεί με κάθε σημείο του γηπέδου και να οδηγήσει τη μπάλα με πολύ μεγαλύτερη επικινδυνότητα (και ταχύτητα) με το καλό του, αριστερό πόδι.

ΕΥΡΟΣ ΠΑΣΑΣ

Ταυτόχρονα, από τα δεξιά μπορεί να χρησιμοποιήσει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό το εύρος πάσας το οποίο διαθέτει, ειδικά εν στάσει, είτε για να αλλάξει πλευρά, είτε για να ψάξει άμεση κάθετη στην πλάτη της άμυνας. Παρακάτω βλέπουμε τις μακρινές του μεταβιβάσεις στο διάστημα στο οποίο βρισκόταν στην Twente και αντίστοιχα στον Παναθηναϊκό μετά τον Φεβρουάριο του 2022 (όταν σταθεροποιήθηκε στα αριστερά στον Παναθηναϊκό).

Χωρίς πολλά-πολλά (είπε μετά από 1500 λέξεις), πριν αναλύσουμε το τελευταίο κομμάτι που μπορεί να προσφέρει σημαντικά ο Aitor από τα δεξιά, σαν #10, μερικά clips από το διάστημά του στην Twente όπου υποδέχεται από τα δεξιά (χαμηλά στα άκρα ή μεταξύ των γραμμών) και δημιουργεί επικίνδυνες καταστάσεις:

ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΑΣΕΙΣ, ΚΙΝΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΕΣ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΔΟΚΑΡΙ

Ακόμα και ένα από τα πιο δυνατά σημεία του Aitor από τα αριστερά, τα πατήματα στην περιοχή, με τη μετατόπισή του στα δεξιά μπορεί όχι απλά να ανεβάσει την ποσότητα, αλλά και την ποιότητα των τελικών του. Με δεδομένη την ικανότητά του στο συνδυαστικό παιχνίδι και στο να αλλάζει πλευρά, εκκινώντας από τα δεξιά μπορεί να φτάνει δυναμικά στην αντίπαλη περιοχή, σε πιο κεντρικές θέσεις και σε δεύτερο χρόνο, ενώ η άμυνα θα βυθίζεται προς τα μέσα. Ακόμα θα μετρήσει και η ικανότητά του να κινείται στο δεύτερο δοκάρι, που μετά την προσθήκη του Mladenovic θα είναι ακόμα πιο σημαντική για το #10 (και κάτι που δεν μπόρεσε να εξυπηρετήσει π.χ. ο Bernard την περσινή σεζόν).

Αφήνω για το τέλος τα οφέλη που θα έχει το να υπάρχει ένας παίκτης με τα χαρακτηριστικά του Aitor πιο ψηλά στο γήπεδο, όταν ο Παναθηναϊκός αμύνεται χαμηλά σε 4–4–1–1, αντί να γυρνάει χαμηλά να καλύπτει σαν αριστερός εξτρέμ. Ο Ισπανός συνδυάζει ένα δυσεύρετο πακέτο γρήγορων αντιδράσεων, πρώτης επαφής, κουβαλήματος με αλτρουισμό και καλό timing στην τελική πάσα, ικανότητα να πασάρει σε μεγάλες αποστάσεις και αξιοπρεπή ταχύτητα και διάθεση να συνεισφέρει με την κίνησή του στο χώρο. Στο video μερικές στιγμές του στην επιθετική μετάβαση από το διάστημά του στην Twente.

H CHECK LIST ΓΙΑ ΤΟ #10

Μέχρι αυτό το σημείο έχουμε αναλύσει τα δυνατά και αδύναμα σημεία Aitor και Djuricic και τους χώρους στους οποίους νιώθουν πιο άνετα. Γυρνώντας στα requirements του Γιοβάνοβιτς για τη θέση #10, στο αυστηρό πλαίσιο δυναμικών το οποίο έχει δημιουργήσει, χοντρικά θα έλεγα ότι είναι τα εξής:

• Ικανότητα να υποδεχθεί σε χαμηλότερα μέτρα (στα άκρα και μεταξύ των γραμμών), να προστετέψει τη μπάλα και να ενισχύσει την κυκλοφορία
• Ικανότητα στο συνδυαστικό παιχνίδι, στην εναλλαγή θέσεων και εύρος πάσας
• Κίνηση χωρίς τη μπάλα και selfless runs για να δημιουργήσει χώρο στον RW
• Ικανότητα να πατήσει περιοχή και να προσφέρει απειλή στην επιθετική μετάβαση
• Ικανότητα να ηγηθεί της πίεσης ψηλά αλλά και να μένει κοντά στις φάσεις για να αποτρέψει την αλλαγή πλευράς σε καταστάσεις άμεσης πίεσης μετά από επίθεση από τα αριστερά
• Υψηλή τακτική πειθαρχία

Δε χρειάζεται να τονίσω πόσο δύσκολο είναι να βρεις όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μαζεμένα σε έναν παίκτη, ούτε πόσο μπορεί να κοστίσει (αν τον βρεις και θέλει να έρθει) ένας τέτοιος παίκτης σε peak ηλικία. Ο Παναθηναϊκός έδωσε νέο συμβόλαιο σε έναν τέτοιο, στα 27 του, τον Φεβρουάριο του 2023.